Bedenim küçükken ruhum sığmazdı içine bir torba dolusu yalanım ve küfürüm vardı iki elimle omuzumun yukarısında sıkıca çekerek sürüttüğüm annem kapıda duyardı küfürlerimin uğultusunu, yalanlarımın gülüşlerini, agzımda patlayan avuç içiyle torbamı sokak kokan ayakkabılarımın yanına bırakıp girerdim içeri şimdi bedenim büyüdü büyümesine ama yine sığmıyor aşklarım hangi kadına gitsem dudağımda patlıyor avuç içi geçmişimi bırakıp giriyorum ruhuna ...
Orflem Owoh
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder