İki harf eksikti adın kendimden ben yine de sen dedim !

Uykuya vuruyor güneşimin aşkları. Yorugunum, düşündüğümü unutmaktan gördüğümü hatırlamamaktan... 

Her kokuda irkilip bedeninin tadını duyumsamak, günlerin sakin yoğunlunu bedenime işliyor olsada ben bir tek seni unutmayı ihanet saydığımdan nefes aldıkça acının yerini kontrol ediyorum.

Senelerin oyunu hafif kalıyor saniyeler dakikalarını dikerken yokluğuna.Gözyaşlarına tanıklık edenlere biriktiriyorum bütün nefretleri..Sen soyunuyorsun baş harfinin masumluğu karşında sen çıplak sen umursamaz..

Sanki sözlerin, saınırlarını hatırlatmak için diziliyor adımın ucuyla tuttuğun hayatına!  Özlediklerinin acısını tebessümlerine ödetmek istercesine ayağa kalkıp uzaklaşıyor hayatın anlamları.Sen bir kez daha pişmanlığın kapısını yumrukluyorsun gözü yaşlı..Kavramlar arasında yaşanan anlaşmazlıklara bile dahil edilmiyor varlığının yalancı şahitliğini.Pişmanlık, ihanetlerine geçmişi yalatmanın zevkinde. Sen varlığına yokluk dilenmeyi bırakmadığın aşkların kucağında nefessiz kalırken kalemlerim sayfaların üzerinde parmaksız..

İzlerin kalınlaşıyor,

Kokun dağılıyor hayatıma..

Adın karışıyor sayıklamalarım arasına

Sen...

İki harf eksikti adın kendimden ben yine de sen dedim !

Ayna karşısına geçiyorum kendime bakan gözlerime bakıyor olmanın sensiz acısında kıvranan bedenime aldırmadan.Doğruluğun yalan tohumlarını özenle seçip senden uzak bahçelere ektiren parmak uçlarıma yalanı ögretiyorum başkalarına ağlamadan dokunabilmek için.Kendimden eksiğe adım atmanın tarifsiz heycanında ayaklarımı yerden kesen sene dönüşüyorum birden. Susmadan suskunluğa itaat eden sesine bensizliğin ne demek olduğunu soruyorum. '' İki harf fazlaydı adın kendimden ben yine sen olmaktan korktum ! ''  Sonsuzluğa koşan adımlarının parmak uçlarından itilen bedenime bıraktığın son izler..Kendime dönemediğim o anın ezgisi..Sesinden sessizliğe alışkın olmanın '' Hoşçakal'' ritmiyle geceye karıştı korkularım kendimden iki harf eksik kalmanın tadıyla..

Orflem Owoh